Ünlü TRT THM Ses Sanatçısı, Yapımcı Şakir Öner Günhan da, bugün (13 Nisan 2024) sonsuzluk kervanına katılmış, üzgünüm.

Onunla tanışmamız, 2000 yılına rastlar.

Müdürü olduğum KYK Altunizade Erkek Öğrenci Yurdu’nda her öğrenim dönemi sonunda (Mayıs’ın son veya Haziran’ın ilk haftasına denk gelen cuma akşamları), öğrencilerimizin 8 aylık öğrenim döneminin yorgunluğunu üzerlerinden atmaları için onları eğlendirerek memleketlerine yolcu etmek amacıyla gençlik şölenleri düzenliyorduk. Bu şölenlerimize (Toplam 17 gençlik şöleni yaptık) başta TRT’den olmak üzere ünlü sanatçıları davet ediyorduk.

İlk üç gençlik şölenimizi geride bırakmış, 18 Mayıs 2000 Cuma akşamı “4.Gençlik Şöleni”mizi yapmaya karar vermiştik.

Daha öncekilerde olduğu gibi, yine tuttuk TRT İstanbul Radyosu’nun yolunu.

O sıralarda Bulancaklı hemşehrimiz değerli dostum Adnan Atilla da TRT İstanbul Bölge Müdür Yardımcılığı’na atanmıştı.

İki bölge yardımcısından diğeri de Şakir Öner Günhan’dı.

Önce Adnan Atilla dostumu ziyaret ettim.

Hoş-beş, selam-kelam faslından sonra konuya girdim.

Yani anlayacağınız, bu defaki şölenimize Şakir Öner Günhan’ı davet etmek istiyordum.

Sevgili Adnan aldı beni, yan odaya Şakir Bey’in odasına götürdü, tanıştırdı.

KYK Genel Müdürlüğü, öğrencilerimizin boş zamanlarını değerlendirmek babından talebimiz üzerine bize cüz’i bir ödenek veriyordu.

Kendisine ve sazcılara ödeyebileceğimiz ücreti söyleyince, bıyık altından şöyle bir güldü:

-“Hoca, bu miktar bir bardak su parası bile etmez!”

Ben mahcup ve mahzun bir şekilde boynumu bükünce;

-“Her şey para değil, üzülme!”dedi.

Sonunda kendine özgü esprileriyle süslediği sohbetinden sonra, işi bağladık.

Şölen günü geldi çattı.

Aksilik bu ya, hava birden bozdu.

Biz de şöleni açık hava yerine, yurdun kantin-lokanta salonunda yapmaya karar verdik.

Hemen yarım saatin içinde ses cihazları açık havadan, kapalı salona taşındı.

O akşam öyle muhteşem bir konser verdi ki, öğrencilerimiz ve konuklarımızı mest etti.

Hele bir de kendine özgü mimiklerle “Muah, muah can Hatice” türküsünü söyleyince coşku tavan yaptı.

Bir biri ardına patlattığı güzel ülkemizin dört bir yanından derlenmiş bir birinden güzel türkülerden sonra sırılsıklam olunca, bir ara ceketini fora ederek programına devam etti.

Yoğun alkışlar arasında sahneyi terk ederken, kendisine bir buket çiçek sundum.

Bir süre sonra Tirebolulu hemşehrimiz “Kadıoğulları” kızı Nursaç Doğanışık ile hayatını birleştirince, “Şakir abi” hitabım yerini, “Şakir enişte”ye bırakmıştı.

Kendisine Allah’dan rahmet, başta ailesi olmak üzere sevenlerine de başsağlığı diliyorum.

Ruhu şad, mekanı cennet olsun.