HOŞ GELDİN “SARI EYLÜL”!

Fındıktı, çaydı…

Haydı, huydu derken…

Bir ağustosu daha zaman tüneline uğurladık…

Geldi çattı “Sarı Eylül”!

Umarız eylül gideni, gidenleri aratmaz!

On iki ay arasında en sevdiklerini sırala deseler…

Birinci sıraya nisanı, ikinci sıraya ise eylülü koyarım.

Nisan malum; yeşilin kırk tonunun kış uykusundan tamamen uyandığı, yüreklerin bir başka çarptığı bir aydır.

Bir başka deyimle; yaşam sevincidir, umuttur, aşktır, heyecandır…

Eylül ise, ne yazdır, ne de sonbahar, ikisinin arası kendine özgü bir aydır.

Ağustos’un bunaltıcı sıcakları kırılır, her yanı dinginlik sarar, bu ayda.

Daha açık söylemem gerekirse eylül benim için;

Huzur demek…

Kuruyan dudağıma bir damla su demek…

Palamut demek…

İncir demek…

İsebella üzümü demek…

Pool (sütlü mısır) demek…

Yağmur demek…

Mis gibi toprak kokusu demek…

Uzun sözün kısası…

Mutluluk demek!..

Nisan’dı, eylül’dü derken…

Sözleri Ümit Mutlu’ya, bestesi de çok sevdiğim

ses sanatçısı, koro şefi, hoca, bestekar aynı zamanda da “lisedaşım” (Haydarpaşa Lisesi) Kutlu Payaslı’ya ait muhayyerkürdi şarkıyı mırıldanmaya başladım bile!

“Sen nisansın daha, ben sarı eylül

Sen goncasın açan, ben kuruyan gül

Sen alev alevsin, ben savrulan kül

Saçıma ak düştü yüzüme yıllar

Bahar sende kalsın bende acılar

Gidenler dönmez, hiç beni bekleme

Kalmasın hâtıram, resim isteme

Elvedâ diyorsun, sakın gel deme

Saçıma ak düştü yüzüme yıllar

Bahar sende kalsın bende acılar”

***

Bakmayın şarkının böyle söylemesine!

Dışım –fotoğrafta görüldüğü üzere- eylül gibi görünse de…

İçim hala nisan’dır benim!

Güle güle ağustos…

Hoş geldin “Sarı Eylül”!