(nostalji iyidir, 2012)
BİRDENBİRE KALKAN ADAM
iki üç kişiyiz..
kumsalda.. plaj masası sohbeti..
havadan sudan geyik..
gülüyoz bişeylere..
**** ****
ansızın geldi..
oturdu..
benim tanıdığım biri diğil.. tanıyan, tanıştırdı..
soyadından anladım, şehrimin eski ailelerinden.. benden büyükçe bi abi..
samimice kucakladım..
**** ****
yarım saat oldu olmadı..
sohbetin en ”ateşli” yerinde, hiçbi nazik izin alma sözcüğü kullanmadan;
-”ben gidiyom” diyip kalktı abi..
gitti..
**** ****
birbirimize bakakaldık..
bi hata mı ettik?? mevzuuları mı pek salakça buldu?? bizi mi sevemedi?? nedür??
tanıştıran, gayet sakindi;
-”o hep öyledir.. birdenbire kalkar gider”..
**** ****
düşündüm bayaa..
ben bu herife bi öykü yazar mıyım, yazmaz mıyım?? adı bile hazır işte; ”birdenbire kalkıp giden adam”.. konu ayaama gelmiş resmen..
yok.. vazgeçtim..
ne yazsam bundan komiği olmaz..
herif birdenbire sandalyeden kalktı gitti..