Nermin Özkaya

Mehmet Aksu

Orhan Sarımehmetoğlu…

Şehrimin üç pırlantası.

Kalbimin üç kıymetlisi.

Saygıdeğer büyüklerim…

****

Kuşkusuz en büyük eksikliğimdir. Köy çocuğu değilim ben. Ata’mızın çok haklı olarak ”Milletin efendisi” dediği insanların yaşamına, o yedi cihanda benzersiz kültüre uzak büyüdüm.

Giresun’un (ve İstanbul’un) göbeğinde doğup-büyümek / yetişmek de elbette değerlidir. Kendince görkemli yönleri niceler nicesidir.

Ama birşeyler eksiktir.

****

Nermin Teyze’yi okudukça… Örneğin babaannesini anlattıkça O… Giresun’un doğasına ve yemişlerine daha bir bağlanıyor insan. Daha bir içi yanıyor, o gördüğümüz günlerden geri kalmışlığımıza… Bir ağaca balta vurulduğunda üzülen çocukluk günlerini bizlere taşıyor Nermin Teyze. Doğa sevgisini öğretiyor.

Orhan Abi’yi okudukça… Kainatın en paha biçilmez meyve ve sebzelerinin bizim buralarda yetiştiğini, ama bunu asla değerlendiremediğimizi anlıyoruz. Ve fizikçidir de aynı zamanda Orhan Abi. İlkbaharın ilk şimşekleri çakarken, henüz yağmur başlamadan, toprağa uzanmamız gerektiğini, bedenlerimizdeki azot gereksinimini gideren en doğal yöntemin bu olduğunu öğreniyoruz örneğin, O’ndan. Var mıdır başka bilen bunları şu şehirde, içtenlikle yanıt verin Allahınız aşkına?

Mehmet Abi’yi okudukça… Koyunları, kurtları, çobanları, yayla göçlerini adeta bire bir yaşıyoruz. Koyunlar kuzuladığında yaşadığı sevinç mesela, abimizin çocukken… Hiçbir bilim, hiçbir öğreti, hiçbir din, o duygudan yüce değildir.

****

Allah’ın bana bir lütfu olarak değerlendiriyorum bu üç muhteşem insanla karşılaşmış olmayı. Elbette öncelikli olarak edebiyat dergisiyiz, ama bu canım büyüklerimin dergiyi taşıdığı nokta da bambaşka.

Lütfen sizler de böyle düşünün.

Duygulanıyorum, duygulanıyorum, duygulanıyorum. İçim içime sığmaz oluyorum. Her ay daha iyi bir dergi için, her branşı gittikçe daha güzel icraat yapacak bir Bilgi Yurdu için bileniyorum.

****

İşte, az kaldı. 20 Mayıs tarihine. Eski takvimle Mayıs 7’si denen o Giresun kültürünün en nadide halkası olan mirasa.

İtiraf edeyim, biz kentsoylu geçinenlere pek de hitap etmez Mayıs 7’si günleri. Sac ayaktan geçmek, denize taş atmak, Ada’mızın çevresini turlamak… Hiçbirini yapmadım ömrümde. Köylü bayramı diye küçümsedim bir de utanmadan.

Şimdi.. Köylerimiz bitti. Köylülük bitti. Tarım bitti. Doğamız bitti.

Anladım ki gerçek bayram köylü bayramıymış.

Bizim Cumhuriyet Balolarımız kadar anlamlıymış.

İkisinin toplamı Mustafa Kemal’in Türkiye Cumhuriyeti imiş.

****

(Sn il protokolü alınmasın… Yetkim olsa, tören alanına Giresun köy kökenli olmayan kimseyi almam)

****

Bizler de bu senenin Mayıs 7’sine, henüz yeni doğmuş olsa bile Belemit’imizle girmenin keyfini yaşayacağız. Hiç değilse böyle bir marka var artık. Ne yapacağını bilen… Bir amaç doğrultusunda yürüyen… Bu denli yokluklar içinde, olmaz’ı olur yapmaya çabalayan…

Bakmayın Belemit şimdilik madden cılızdır. Ama gün gelir, o köylülerin göz bebeği oluruz, beraberce kalkınır, Giresun doğasını tüm dünyaya duyururuz, kimsenin kuşkusu olmasın.

Tıpkı Hilalspor’un günün birinde gidişata ağırlığını koyup, Kabotaj Bayramlarını yeniden şehrimize kazandıracağı gibi…

****

Yalnızca üç canım büyüğümü yazdım diye İzler’in diğer kıymetli yazarları sakın gönül koymasınlar.

Hepsinin göynümdeki yeri apayrıdır. Emeklerine, özverilerine, dergiyi benden de fazla düşünmelerine kurban olurum.

Sevgi ile, saygı ile.

Gürsel EKMEKÇİ

CAN AKENGİN BİLGİ YURDU DERNEĞİ bşk.