“Ünlülerle Anılarım” adlı kitap çalışmamdan şu ana kadar beş anekdot (Öztürk Serengil, İsmet Nedim, Fethi Karamahmudoğlu, Hüner Coşkuner ve Güler Gürses) sunmuştum.

Bu akşam sunacağım anekdotların altıncısı, Giresun’dan “Ağasarın balını (Asiye)”, Bağlamam perde perde, Yaylanın soğuk suyu, Çavuşlu diye diye, Püsküllüdür püsküllü ala gürgenin dalı…” başta olmak üzere ülkemizin dört bir yanından 50 civarında türkü derleyen TRT İstanbul Radyosu bağlama sanatçısı, program yapımcısı, halkbilimci Göreleli (Çavuşlu) hemşehrimiz merhum Ömer Akpınar’la ilgili.

Kitap çalışmamda oldukça geniş yer verdiğim Ömer Akpınar’la ilgili iki anekdot şöyle:

“METELİK’İ NASIL ÖĞRENDİM”

“…Orta son sınıf öğrencisiyim. Henüz amatörüm. Birçok havayı kavradım da, “Metelik”i bir türlü beceremiyorum. O sırada Çavuşlu’da bulunuyorum. Tenekeci Ali diye bir saz ustası var, gel seni ona götürelim dediler. Beni yaşlıların bulunduğu bir kahvehaneye götürdüler. Bir köşede kendi kendime bir şeyler çalmaya çalışıyorum amma, çekingenlikten mi bilmiyorum, o sırada arkadaşlarıyla tavla oynamakta olan Ali Usta’ya sokulamıyorum. Neyse, beni oraya götüren büyüklerim imdadıma yetişti. “Yahu Ali Usta, habu delikanlının bir sıkıntısı var! Biliyoruz yeminlisin amma!…” diyerek durumu izah ettiler. Ali Usta da; “Ula uşağum” dedi, hitap aynen böyle. Çünkü kendisi Trabzonlu, ünlü Sakalar’dan gelme. “Tacir Ahmet’in ölümünden sonra bağlama çalmamaya yemun ettum. Yirmi beş sene oldi. Benum haberum olmadan başumda bir ekmek kırsunlar, kolayuna pakaruz” (Ortaasya Türk Adetlerinden ‘Yemin Bozma’)

Hemen fırına gidip bir ekmek aldım. Çaktırmadan ekmeği başında kırdılar. “Hah şimdi Ömer’e Metelik’i öğret bakalım” dediler. Adamcağız aldı elimden bağlamayı…Üç gün üç gece belki 30-40 kere o çaldı, ben çaldım…Sonunda; “Tamamdur torun, elune sağlık.” diyerek icazet verdi. Bu anımı hiçbir zaman unutamam. Eğer sağ ise Allah’dan uzun ömürler, öldü ise rahmet diliyorum.”

***

“Ula yeğen, önce kendi yöreni öğren!”

Ömer Akpınar’la ilgili en çok yazı kaleme alanlardan biri de benim. İlk röportajımı da, 1992 yılında Bakırköy Giresunlular Derneği’nde yapmış, Giresun Dergisi’nin Nisan 1992 tarih ve 51 no.lu sayısında 4 sayfa olarak yayınlamıştım. Sanat gecelerinde de yalnız bırakmadım, kendisini. Ayrıca bir akşam Kadıköy’de bir restoranda; rahmetli Öztürk (Serengil) ağabeyi ve Yücel Öner’i de aramıza alarak kendi aramızda çalıp, söylemiş, eğlenmiştik. Sevgili kuzenim Av.Recai Öztürk, akrabam Av.Öktem Tunçez, sevgili Bekir Öztürk, Nihat Öztürk’ün kardeşi İbrahim ve diğerleri olmak üzere aşağı yukarı on kişi vardık. Nihat’ın kardeşi sazı ile gelmişti. Anlaşılıyordu ki amacı, büyük usta Ömer Akpınar’dan icazet almaktı. Ama nasıl?.. Bir görelim.

O akşam Ömer abi çaldı, sevgili Yücel söyledi. Kadehler bir biri peşi sıra kalktı. Bir süre sonra Ömer abi bağlamasını bir kenara bırakıp, İbrahim Öztürk’e döndü:

-Hadi yeğen, sıra sende.

Büyük ustadan izni alan sevgili İbrahim asıldı bağlamanın tellerine. Sivas’tan girdi, Erzincan’dan devam etti, Samsun’dan çıktı.

Ömer ağabey ani bir refleksle İbrahim’in elini tutarak, sordu:

-Ula yeğen sen nerelisin?

-Tireboluluyumefendim!

-Havu çaldığın türküler nerelere ait?

-Sivas, Erzincan, Samsun…

-Ağzına s..sın Sivas’ı, Erzincan’ı, Samsun’u! Ula yeğen, önce kendi yöreni öğren, ötesi sonra da gelir!

Ömer ağabeyin bu ani çıkışı karşısında bizi bir gülme krizi aldı. Neredeyse masaların altına girecektik.

Biraz sonra sakinleşen büyük usta:

– “Ula yeğen, bana darılma. Ben büyüğünüm. Senin iyiliğini isterim. Sende istikbal var. Bu işten ekmek yersin. Lakin önce kendi yöreni iyi bir öğren. Nasıl olsa diğerlerine sıra gelir” diyerek, şaşkınlıktan mosmor olan sevgili İbrahim gönlünü almasını da bildi.