derya sayın abim nurlarda uyusun, ”olmuş apocuğum” dedi her defasında.. gülmece öykülerimi ilk o’na gönderirdim hep.. yorumları önemliydi çünkü..

olmamış deseydi, vazgeçecektim belki bu sevdadan.. misal, şimdi kitaplarım, köşeyazılarım yoktu falan..

yalan gonuşuk edemem, ”olmak” güzel bi duygudur..

***

derya abi, kitaplarımın birinin arka kapak yazısında, benim, ”aynı zamanda iyi bi dram yazarı olduğumu da” belirtmişti..

o zamana değin, böyle bi yönüm olduğunu bilmiyordum.. elbette, normal yaşamımda sulu gözlü-nanemolla yürekli herifin biriydim, ama yazarken de bu hale büründüğümün farkında diğildim..

bişey diyemem gendim üçün, ne diyeyim?

er meydanına ”gülmece yazarıyım” diye çıkmışım.. kitap evi raflarının ”gülmece kitapları” bölümünde sergilenmiş yazdıklarım..

Allah var gam yok..

***

başıma gelecekleri nerden bileyim..

zaman zaman, çoğu büyükşehirde yaşayan ve hiç tanımadığım okurlardan gelen;

-”çok güldük gürsel bey, bravo”!

-”tebrikler, adeta ikinci aziz nesin’siniz siz”!

-”hatta dördüncü murat’sınız” gibi övgülerle mutlu olsam da, asıl dert giresun’daydı..

nedenini henüz bulamadım..

yazdıklarımı her okuyan iki gözü iki çeşme ağlıyordu..

-”eh be çocuk mahvettin e bizi, ne içli yazmışsın ya gürsel”!

-”ah apo ah, rahmetli halıcı orhan amca’yı okurken çok ağladık, çok”!

-”babana bu kadar mı düşkündün, vah yavrum, vah çocuğum”!

-”vay eline zçtuum”!

diyen büyüklerimin hiçbirine;

-”yahu o okuduklarınız mizah kitaplarıydı” diyemedim, nasıl diyim?

***

yaş aldıkça ve nam saldıkça “meseleler” değişiyo elbet..

ilkin, olumsuz örnek vereyim..

a) zoru derdi ben olan, gürsel ekmekçi kompleksiyle yaşayan bi daltarak var şehirde.. herif, sırf beni taklit etme uğruna yazarlık pozlarına bile büründü.. wc kağıdı hükmünde kitapları var yavşağın..

bi gün.. millet bahçesinde oturmuş, elimde izler’in taslağı, inceleme yapıyorum.. tesadüfen, elimdeki kalemi ağzıma sokmuşum, bi dostum da yakalamış o anı, sosyal medyaya atmış.. ne yalan söyleyeyim, doğaçlama olması yönüyle hoş bi pozdu, yoksa benim bi pok olduğumdan diğil..

ertesi gün ne göreyim? bu şizofren puşt, bigaç sene evvel çekilen tıpkısının aynısı kendi pozunu paylaşmamış mı?

ben boşandım, bu şerefsiz nasıl oldu da hâlâ boşanmadı, şaşkınım?

***

kaç zamandır bu üç kuruşluk herifin varlığına tahammül ettiğim yetmez gibi..

b) bi başka hıyar.. dünyanın en güzel insanıydı, birdenbire karakter değiştirip herbokolog oldu, antipatikleşti, tamamen benim üslubumla ve her Allah’ın günü bişeyler yazmaya başladı.. hayatında hiç kitap okumamış biri olmasına bakmadan her konuda ahkam kesen biri olup çıktı.. kendini fenomen gözüyle gördüğü anlaşıldı.. sanki bunca çok takip edilmek öyle kolaymış gibi..

veeee.. benim göğsümü tunç siperi edip akp zihniyetini yerden yere vurduğum ulus gazetesi makalelerimin etkisiyle, şehrin mevcut akpli belediye başkanına facebooktan savaş açtı.. olacak iş diğil.. gülünç duruma düşmesine üzülüyorum ayrı, beklediği kişisel ikbali anlıyor ve acıyorum ayrı.. sinek gibi ezecekler, bilincinde diğil, o da apayrı..

kendisini uyardım, başka yapacak bişeyim yok, geçiniz..

***

olumlu örnek de vereyim hadi, madem çok ısrar ettiniz..

denileni asla yapmadığım için giderek azalsa da “gardeşim şu falanca konuyu yazsana” şeklinde gelen telefon trafiğim tümüyle bitmedi henüz..

bu minvaldeki telefonların en sonuncusu; “apartuman emine” lakaplı saygıdeğer teyzemizi yazmamı salık veriyordu.. lakabın güzelliği cezbetti beni ama net bi yere varamadım daha?

şehrin belki ilk apartmanının gıpta edilen ev sahibesi miydi? yoksa, eski giresun gocagarıları çok iri götlü olurdu, sözgelimi fındıkkale otobüslerinde bunların yanında oturmak, 1,5 kişilik yer kapladıkları için, çok büyük bi zulumdu, kast edilen bu tür bi apartumanlık mıydı?

çözemedim şimdilik.. bilen varsa yardım rica ediyorum..

ipucu; söz konusu apartman yüzbaşısuyu mevkiinde, eski doğumevine çıkarken solda.. vişne renkli o konutta aysın-ahmet ersöz çifti de oturdular 70li yıllarda.. canım aysın teyzemi aradımsa da anımsayamadı apartuman emine hanım’ı..

böyleyken böyle işte..

***

aziz ve muhterem kardeşlerim,

cümleten sağlıklı pazarlar dilerim.. önce Allah’a sonra Türk hekimlerine emanet olunuz..

prof dr gürsel ötker

giresun ünv tıp fakültesi iç hastalıkları hastanesi damar damar üstüne binme kürsüsü başkanı