perşembe akşamı aradı ablam;

“enişteni ambulansla hastaneye kaldırdık”..

inanması güç idi.. eniştemin hayatta doktora gitmemişliği bi yana, canım ablam da telaşe memuruydu çünkü.. misal, evde arielmatik bitti anlamında bana açtığı telefonlar, aynen “migros’un sanayi sitesi girişindeki mağazasının deterjan reyonuna yunan askeri çıkartma yaptı, çabuk özel harekatla oraya koşup vatanı gurtarın apo” gibisinden bi ses tonu taşırdı hep..

***

haliyle önemsemedim pek.. aradım yine de eniştemi..

-“bişeyim yok” dedi..

***

cuma öğlen de aradım, uyanır uyanmaz..

-“enişte geleyim mi, iyi misin”?

-“yok gelme apo, iyiyim, p.tesi salı çıkarım”..

***

o gün öğleden sonra pıhtı atmasın mı beyne?

yahu nasıl olur? bu adam maratoncu, yaz kış yüzücü? elime giresun’un toplam insanından oluşan bi liste verilip, “ula gürsel, ahaburaya günün birinde pıhtı atma ihtimaliyle yaşayan herifleri sıra halinde yaz bakim” dense, eniştemi en sona yazarım..

u derece..

***

buna karşın iyiydi herşey.. akla kötü bişey gelmiyordu.. vız gelir o dipçik gibi bedene pıhtı diyordum..

tek kusuru bira içmekti çünkü..

ne var ki.. ablamın;

-enişteni yoğun bakıma aldılar” telefonu ile değişti hayatım..

***

takmadım.. yani yoğun bakım da bi hastane birimiydi sonuçta.. daha özenli bakılacaktır modundaydım..

ama yataklar zından, uykular haram olmaya başlamıştı artık yavaştan..

cumartesi dr bilgilendirme amaçlı çağırdı.. ilk kez hayati tehlikeden söz ederek, durum kritik demesin mi?

noluyoruz yahu?

***

cumartesi gecesi yeğenim kaya’nın da oyuncu olarak yer aldığı tiyatro ekibinin oyunu vardı.. eniştemin vahim vaziyetini bilen tek kişi olarak “rolümü” iyi oynuyordum ben de.. sahnedeki yeğenimi, adeta hastanede hiçbi problem yokmuş edasıyla izliyordum..

iyi bi tiyatrocu adayı kaya.. zaten ulusal kanallardaki bazı dizilerde yer almışlığı var.. aynı dayısı!!

diken üstündeyim ama.. nolur o telefon gelmesin!

sesini kısmışım, telefonda gözüm..

***

pazar günkü bilgilendirme daha da üzücüydü.. beyindeki hasarlı bölge büyümüştü.. eniştem, orası her nasıl bi farka sahipse, bi üst yoğun bakım ünitesine alınmıştı..

daha da yoğun bakım besbellim diye tebessüm ederek koridorda bekleşen ekip çoğalmıştık..

-yahu adam sırf içki içmeyi yasak edecek diye doktora gitmezdi, yakında yeşilay haftası var, ne güzel bira içerek kutlardık..

-oolum bence seruma ilaca gerek yok, içeriye bira götürüp eniştenin burnuna koklatsak, derhal ayağa galkar..

***

umulan iyi haber gelmedi bi türlü.. pazar gecesi de gittikçe kötüledi durum..

derin koma hali dedi dr..

yıkıldık..

***

p.tesi öğlen gelen telefon, doktorumuzun yeni bi bilgilendirme yapacağı yönündeydi.. artık ne kaldı ki geriye? beyin ölümü gerçekleşti haberini alacağımızı bile bile girdik doktorun yanına..

beyni ölmüş, yüreği makinede çalışan eniştemi son kez gördük.. ablam, yeğenim, abim, kuzenim, yengem naaptılar bilemem ama alnından öperek vedalaştım ben o güzel adamla..

***

bugün salı..

dediğini yaptı, çıktı hastaneden..

toprağa verdik demin..

tabutuna ve toprağına Beşiktaş forması bıraktım..

benim de kardeşlik görevim buydu..

ne diyordu o eşsiz tribün şarkımız;

“Beşiktaş sana yemin olsun

dinmeyecek sevdan

mezarımda bile”!