bugün dolmuştaki minik kız bebiş yol boyu hepimize öyle şirinlikler yaptı ki, kahkahalarla doldu taştı ortalık.. terapiden geçtik bi nevi, yaşamın güzelliğine dair..

bu nedenle kötü bişey yazmayacam, rahat olun..

***

misal, bi belediye başkan adayı kardeşimin; “yüzme bilmeyenler bu şehri yönetmeye kalkmasın”, “Cin Ahmet’i tanımayanlar Sokakbaşı’ndan oy istemesin” mealindeki çok haklı demeçlerine yorum yapmayacam..

bu demeci veren de.. yüzme bilmediği iddia edilen de dostlarımdır, Allah gönüllerine göre versin, hak eden kazansın..

***

ama konuya şurasından girmek, sanırım ki hakkımdır.. onbeş sene evvel yazdığım birinci kitabım baklava desenli ev’de; “yazın samantaş’ta donunu kayalıklara vura vura kurutmamış adamın giresunluluğu kabul edilemez” gibisine bi fikir ortaya atmıştım..

buyrun, buna da sahip çıkın bakim, çıkın da giresun’u kafanıza geçireyim, özbeöz gürsel ekmekçi sözcükleridir bunlar.. yerli yersiz, halen kullananlar var, ağzımı açmıyorum yahu!

haa, şunu demek istiyorum, bu samantaş ve don muhabbeti, hakkaten bi ölçüt olabilir, şehrimde siyasete soyunanlara bu aşamadan geçtiklerine dair bi mazbata verilebilir, (ilgili şahsın gençliğinde samantaş kayalıklarında donunu kurutttuğu saptanmuştur, işbu belge 49 yıl süreyle geçerlidür) ondan sonra muhtar mı olacak, belediye reisi mi, kendisi bilir, yolu açık olsun denebilir..

gerçi bi parantez açmamışım ama kapatayım yine de, ne olur ne olmaz..

***

şirin kız bebişten gözümü alabildiğim tekbi anda farkettim zaten, dışarıyı.. itfaiyenin önünden geçiyorduk.. irili ufaklı, merdivenli merdivensiz, 15 civarı yangın söndürme araçlarımızın yanında bi tane de özel otomobil var idi.. ve o da kırmızıydı.. çok mutlu oldum ben buna.. inşallah müdür beyin şahsi otosudur dedim içimden.. bu kadar mı işine bağlı olur bi insan, keşke, falan dedim..

sonra yine bebiş bizi gülmekten kırdı geçirdi.. örneğin ben, inmem gereken yerden 2 durak sonra inmişim, diğerlerini bilemiyorum artık, naaptılar?

***

dönüşte yürüyordum bu kez.. dur şu itfaiyenin olduğu kaldırıma geçeyim de olayı dikkatlice bi daha tetkik edeyim dedim.. o araba hâlâ orada mı, belki bi konuk arabası falandır, kesin emin olmalıydım..

şükür, oradaydı..

yarın bi daha geçecem.. iyice emin olmam lazım.. öbürgünse, belki bi cesaret sorarım, pardon bu oto kimin diye? inşallah müdür beyindir.. liyakat saabı bi adam görmeyi özledim çünkü..

bu gece, hiç olmazsa, giresun itfaiye müdürünün gendi arabası da kırmızıydı bee duygusuyla uyuyacam..

***

şimdi sizleri, giresun’un en eski iki itfaiye aracını anımsama ve onların yerini hiçbi aracın tutmadığı mevzuuyla başbaşa bırakıp, yeni maceralara doğru yelken açıyorum..

kamuoyuna saygıyla arz ederim..

prof dr gürsel ekmekÇi

Giresun İtfaiyeciler Sendikası Yangun-Sen Genel Başk