İSMET NEDİM’LE ANILARIM-4

19 Mart 2024 tarihinde aramızdan ayrılan ünlü ses sanatçısı ve bestekar değerli dostum

İsmet Nedim’le ilgili anılarıma 4.bölümle devam ediyorum.

KENDİ KONSERİNE NİÇİN RÜŞVET VEREREK GİREBİLDİ?

Başlık size ilginç geldi, değil mi?

Olay, aynıyla vaki!

Ankara Radyosu mikrofonlarından adını tüm Türkiye’ye duyuran ve “TSM’de reform

yapan sanatçı” tanımıyla Türk Müziği literatürüne adını yazdıran ses sanatçımız ve bestekarımız, yaptığı yenilikleri test etmek amacıyla Ankara Büyük Sinema’da bir konser verme kararı alır.

Hazırlıklar günler öncesinden başlar.

Artık her şey hazırdır.

Peki, nedir yaptığı yenilikler?

Sanatçımızı dinleyelim:

“Musiki kaideleri bestekârların eserlerinden çıkar. Kaidelere göre beste yapmak aynı

şeyin tekrarı demektir. (…) Özgür olmayan bir sanatçı yaratıcı olamaz! Yaratamayan bir sanatçı da sanatçı sayılmaz. Hiç elleri bağlı bir ressam düşünebilir miyiz?”

Sanatçımız, 9 yıl Ankara, 13 yıl da İstanbul Radyosu’nda çalışır ve Batı Müziği

bilgilerini, Türk Musıkisi bilgileriyle birleştirince, yeni bir beste anlayışı meydana getirir. Musiki otoriterleri, bu yeni anlayışa “Hafif Türk Sanat Müziği” ve “Çok Sazlı Türk Müziği” adlarını verir.

Nitekim sanatçımız, o zamana kadar ud, keman, kanun, tambur, ney, klarnet gibi üç-beş

yerli enstrümanla icra edilen TSM’ni yeknesaklıktan kurtarmak amacıyla işe önce sazlardan başlar. Üç-beş yerli enstrümanın arasına piyano, akerdeon, çello (viyolonsel), kontrbas, gitar, obua, timbal, çan…gibi batı musıkisi enstrümanlarını da ekleyerek, 15-20’yi bulan sazlarla çalışmalara başlar.

Bu arada fantezi tarzı besteler de peş peşe gelmeye başlar. Bu bestelerini bir de Türk ve

batı musıkisi enstrümanlarının nağmeleriyle birleştirince, o zamana kadar hiç duyulmamış çok hoş melodiler çıkar, ortaya. Kısa zamanda büyük bir hayran kitlesine ulaşır. Besteleri dillere düşer. Hayranlarının başında, Türk Musıkisi’nin en büyük üstadı Sadettin Kaynak da vardır.

“Evladım” der ona:

-“Seni radyodan dinledim. Çok muhrik (tahrik edici, etkileyici) bir sesin var. Tebrik

ederim. Aynen devam et.”

Sanatçımızın ilk bestesi; sözleri Faruk Nafiz Çamlibel’e ait olan “Çoban Çeşmesi” isimli

muhayyer kürdi, ikincisi ise; “Sarı gülüm korkmaz mı?” isimli, sözleri Mehmet Erbulan’a ait muhayyer kürdî şarkıdır.

Daha sonra bunları; “İki damla gözyaşı”, “Yalnızlar”, “Aşk dilencisi”, “Han duvarları”,

“Unutmak istiyorum”, Kalpsiz”, “Sarı gülüm kokmaz mı”, “Nasıl ihanet ettin şu ilahi aşkıma” gibi besteleri takip eder.

Agora meyhanesi, Arım balım peteğim, Adını anmayacağım, Boş kalan çerçeve,

Gelincik, Yaban gülü, Oyun bitti, Leylaklar altında, Benim de canım var, Seven ne yapmaz…başta olmak üzere çoğu film müziği olarak dillere düşen 300 civarında bestesi ise, henüz ortalarda yoktur.

Onlar da 3-4 yıl içinde bir biri peşi sıra gelmeye başlar.

Şimdi gelelim, yazımızın asıl konusu olan, rüşvetle kendi konserine girme olayının

öyküsüne.

1962 yılında Ankara Büyük Sinema’da verdiği konser olay olur.

Kapılar kapanalı saatler olmuş, içeri giremeyen binlerce kişi dışarıda kalmıştır.

Kapılar yumruklanmaktadır.

Hava ise müthiş yağmurludur. Bu nedenle trafik akışı da yavaştır.

Genç sanatçı, konser vereceği Yeni Sinema’nın kapısına güç bela varır.

Konserin başlamasına beş dakika kalmıştır.

Kapıdaki görevli;

-Yassah gardaşım, giremezsin! Der.

-Ben konser verecek olan sanatçıyım, demesine, diller dökmesine rağmen, imkanı yok