PAZAR’LIK

o zamanlar böyle bi kavram yoktu..

gereği de yoktu..

ama benim aslan babam, Mustafa Kemal’in Askeri olarak yaşadı hep..

***

o dünya görüşünün gayet olağan bi sonucu olarak, ablam ve abim ilkokulu bitirir bitirmez ankara koleji ve galatasaray lisesinde öğrenim görmek üzere evimizden ayrılıp gurbete uçtular..

bense evin en miniği olarak daha okul öncesi bi kerataydım..

tüm veletlik günlerim ablamla abimi özleyerek geçti diyebilirim..

***

ama o dünya görüşü..

o Kemal’in gerçek askeri..

benim de üzerime titriyordu..

cumhuriyet ilkokulunda, o dönemin en gözde öğretmeni olan bi meleğin sınıfına vermişti beni.. ve bi başka melek olarak giresun’a inmiş bulunan bi müzik öğretmenini, evimizde özel hocam eylemişti.. mandolin öğreniyordum..

çok şükür, yüce yaradanın şanslı evlatlarındandım, okuma yazmayı ve nota okumayı aynı anda sökmüştüm..

iki öğretmenim de çoktan vefat ettiler.. meral gürel ve mehmet taşpınar nur içinde uyusunlar, herşeyimi onlara borçluyum..

(mehmet hocamın bazı parçalarda, o minik parmaklarımı neden 3 ayrı notaya birden bastırdığını, misal 50. yıl marşımızı çalarken çıkan o dehşetengiz tınıların anlamını, uzun yıllar sonra timur selçuk hocamızın korosundayken anlayacaktım.. çok sesli müzik bilgimin de temelini atmış meğer, mehmet taşpınar.. timur hocamız ilk armoni derslerimizi anlatırken, tabi yahu anlamında “aaaaa!” dediğimi anımsıyorum)

***

müzikle haşır neşir olmam elbette evdeki pilli radyo ve pikap sayesindeydi.. babamın topunun dokuz çatladığı yıllarda bile bizim evimizde müzik seti görgüsüzlüğü asla yaşanmadı..

45lik plaklardan ilhan irem, alpay, erol evgin gibi olağanüstü insanları dinleyen ben, radyodan ise hep türkü programlarını takip ederdim.. trt yurttan sesler korosu, kimileri için otobüs yolculuklarındaki sabah uyanmaları anlamında olabilir, güzeldir, lezizdir, saygı duyarım..

ama benim için; tüm çocukluk günlerim, giderek tüm hayatım demekti o topluluk..

***

kalmış işte aklımda bi kadıncaaz?

başındaki yazmayı sarıya mı boyadın türküsünü bi tuhaf söylerdi diye?

böyle koşturur gibi, koro şefi ardından sopayla kovalar gibi, bi acelesi var gibi?

benzerini hiç duymadığım bi ses rengiydi bu? eşsiz bi gırtlak sanatçısıydı bu?

tam da.. onlarcası içinde.. bi çocuğun belleğinde duracak yegane sesin sahibesi?

neydi adı, neydi adı, neydi?

kimdi bu kadın sanatçı, kimdi yahu, kimdi?

ve benimle 7 yaşımdan 57ime kadar geldi bu merak.. aklıma düştükçe, hele ki şu youtube denen zıkkım icat olalı beri aradım durdum, taradım durdum.. nurten innap mıydı, zehra bilir mi? seha okuş muydu, hacer buluş mu?

yok yok yok! hiçbiri diğildi!

zaman zaman kendimden kuşku duyar oldum, böyle biri hiç mi yoktu, belleğim mi uyduruyordu?

***

Allah’a şükürler olsun ki, geçen gün büsbüyük bi rastlantı sonucu çıktı karşıma.. mihrican bahar ablamız imiş meğer, o masalımsı ses..

en azından benim masalım..

inşallah sağdır ne diyim, inşallah birileri okur da bizi buluşturur ne diyim?

***

aziz ve muhterem kardeşlerim,

hepinize sağlıklı pazarlar dilerim.. önce Allah’a sonra Türk hekimlerine emanet olunuz..

prof dr gürsel ötker

giresun ünv tıp fakültesi ruh ve sinir hastalıkları hastanesi meraktan yarı cana inmişler bölüm başkanı